Goodbye 2010… hello 2011
Dec. 25,2010 – Jan 9, 2011
Masaya ang Christmas naming, sa mga mama baby kami nag pasko at nagbagong taon.. complete and Lahing amplhi.. from A-Z parang centrum. Kahit ang lola ay nakaratay na sa kanyang sakit kami ay masaya padin dahil kompleto kmi. Nagkabati nadin ang Inay at ang Tito jun. Maraming nangyari syempre my mother is sometimes aggressive madaling lumaki ang simpleng misunderstanding pero ok lang nasulusyonan naman.
Me, liard, alyka and czyrah.. are most of the times the tandem.. ako taga linis ng sugat.. c czyrah assistant ko (sometimes tagadrain ng catheter, tagahugas ng pipi at iba pa un kaya nya lang). Alyka tagahugas din ng pipi… Liard feeding and tagahawak just like the other boys.. but as I say so. We always are the tandem we are always.. uhmp most of the time lang pala the nightshift’s. the rest of the family members have their own duties by initiative kahit ang mga bulilit meron. Masayang Makita na mahal talaga naming ang isa’t isat kahit na may problema kami as a family we are always there for each other. Mga parent naming well I know they love our grandma kaya nga magkakasama kami noon eh. We love our Lola Celing so much kay nga nakaya naming gawin lahat ng un, kahit ung mga bagay na sa palagay naming e imposible na. Until nangyari yun. Around 7:00 – 7:30 in the morning of January 2, 2011. Iniwan na kami ng Lola Celing.
She left that morning nun katutulog ko lang. I didn’t expect that to happen kasi naman basta di ko maexplain iba feeling eh. Narinig ko na lang ang ninong nestor “Bakit parang hindi na nahinga”, hayun di ko na alam ang nangyaring kasunod all I knew eh nakatayo na ko at ngCCPR sa Lola, pinigil nalang ako ng Inay sabi “ining hirap na ang Lola” while holding my hand. Oo nga naman kawawa na ang lola ko. Lahat kami humagulgul na Tito Jun was at my back that time he consoled me, may sinabi sya di ko lang ma-recall. Then un na. parang laha ng movement ng mga tao sa bahay by instinct nalang. Wala ang lolo nang umagang un dahil routine na nya ang mamalenke every morning inintay nalang namin na dumating sya para masabi naming na nagpapahinga na ang lola, nakakaiyak nun Makita naming ang reaksyon nya pero anu pa ba ang magagawa namin. Pinasundo sa amin ang lola nene, di ko alam kung paano sasabihin sa kanya na wala ang lola, dun nya nalang nalaman sa mga mama na sya, umiyak ulit kami we witnessed the pain and the grief we all love her so much. Di ko mabilang kung ilang beses kung ilang pagkakaaong kami umiyak, buti nalang na dun kami para sa isa’t isa. “I Know God has a reason, he just want us to learn”. Umiyak ako ulit then si Kuya Iyoy naman nagpatahan sa akin. Same thing happens to each of the children from alyka to ariane, lahat kami umiyak. Si epoy, ariane at lala, kahit ang tatlong makukulit na are ay umiyak. We all end up comforting each other. Mahal namin ang Lola namin, un ang dahilan kaya kami umiiyak. Alam naming hirap na hirap na siya kaya kahit masakit tinanggap nalang naming ng wala na siya.
Dun siya binurol sa may simbahan naming. Madami ang dumalaw. Masakit sa amin ang nangyari pero madyo madali na rin naming natanggap dahil sa mga taong handing tumulong samin. Ang aming mga family friends, mga relatives at mga classmates at co-workers. Grabe dun talaga sa panahong iyon ko lang nalaman kung gaano kahalaga ang mga taong masasabi mong pwede mong sandalan. Habang nakaburol ang lola. Di ako umiiyak kala ko, kaya ako di umiiyak ay dahil tanggap ko na ang nangyari, yun pala nakatago lang. efrelyn and ivan sila talagang dalawa ang friends ko na dumalaw nasa ospital pa lang ang lola napunta na sila pati nung 25 ng punta din sila tapos nun Jan 5 bago ang libing ng lola nadun sila.
Jan 6 the is the time of the real goodbye.. nakapagsulat pa ako ng poem for my lola entitled “Farewell”. That time I thought I won’t cry but in the end I still did. Di ko mapigil kahit pala itamin mo sa utak mo na mas akoy dahil tapos na ang paghihirap nya. Masakit parin pala. Una dahil alam mo wala na sya as in wala, pangalawa masakit kasi pag naaalala ko un mga magagandang memories alam kong hindi na un madadagdagan pa, ung memories na kasama pa sya. Un pala nagkamali ako.
Jan 9, pasiyam ng Lola, nakompleto ulit kami. Time of new memories with her as our angel. Magkakasundo naman ang mga inay sa far. Kami ring magpipinsan. Masaya ako kasi ganun ang family namin na binuo at sinimulan ng Lolo at Lola ko. Kasama pa namin ang Lolo alam ko nasaktan un ng sobra sa pagkawala ng lola. Pero ok lang nadito pa naman kami para mahalin ang lolo limang anak nya at labing tatlong masasayahing apo (minsan nga lang ay mga sumpungin hehe). Lola Celing you’re the greatest grandmother in the world.
To be continued….
Kharis
January 13, 2011
12:14 am
February 10,2011
Lola Celing’s 40th death day.
I missed her… kahit hindi kami complete ngayong araw na ito, ok lang alam ko naman naiintindihan yun ng lola ko. Masaya ang araw na ito dahil na gather na naman kaming mga apo nya. Namiss ko din naman sila. Hehehe. Lola I really really miss you. Nakaalis kana pero alam ka naman lagi Karin nakamasid sa amin, making sure that we will be safe all day. Loloa, thank you dahil sa mga panahong nanghihina ako, nararamdaman ko na najan kalang at pinapalakas mo ang loob ko. I love, I lost the poem that I wrote for you Lola, siguro hindi ko na ulit maiiisulat iyoon word per word pero ok lang, ang mahalaga po ay naiparating ko sa inyo and aking nararamdaman. I love you po. Mwah.
Kharis
February 10, 2011
10:19 pm
No comments:
Post a Comment